| Abdulbaki Gölpınarlı Meali |
|
 Andolsun bu şehre.(90:1) | |
| Ki sen oturmadasın bu şehirde.(90:2) | |
| Ve babaya ve oğula.(90:3) | |
| Gerçekten de biz insanı sıkıntı içinde yarattık.(90:4) | |
| Hiçbir kimsenin, ona gücü yetmez mi sanır?(90:5) | |
| Ben, birçok mal helâk ettim der.(90:6) | |
| Hiçbir kimse, onu görmez mi sanır?(90:7) | |
| Onun için halketmedik mi iki göz.(90:8) | |
| Ve bir dille iki dudak?(90:9) | |
| Ve ona iki sarp yol gösterdik.(90:10) | |
| Derken dayanmadı o yokuşa.(90:11) | |
| Ve bilir misin, yokuş nedir?(90:12) | |
| Bir kul azat etmek.(90:13) | |
| Yahut açlık, kıtlık gününde doyurmak.(90:14) | |
| Yakınlığı olan bir yetîmi.(90:15) | |
| Yahut yerlere döşenmiş bir yoksulu.(90:16) | |
| Sonra da inananlardan ve birbirlerine sabrı tavsiye edenlerden ve acımayı tavsiye edenlerden olmak.(90:17) | |
| Onlardır işte sağ taraf ehli.(90:18) | |
| Delillerimize kâfir olanlara gelince: Onlardır sol taraf ehli.(90:19) | |
| Onlaradır kapıları, üstlerine örtülmüş ateş.(90:20) | |
